David Mondrup en Poul Lendal kun je bezwaarlijk nog piepjong noemen en ze betekenen beiden redelijk wat binnen de Deense folk van de jongste decennia. De een binnen bands als Mallebrok en Guldmus, het project waarmee we ook zangeres Mia Guldhammer leerden kennen, de dame die hier als gastzangeres een viertal keer haar opwachting maakt. De ander binnen Fynboerne, voor wiens debuut-LP we al bijna vijftig jaar terug moeten in de tijd en onder eigen naam, met een prachtplaat, “Ønskebarn” op het palmares.

Dat de ene dus uit de folk komt en de andere uit de elektronische muziek, heeft alvast één voordeel, als ze besluiten samen wat te gaan doen: daar komt gegarandeerd elektro-folk of folktronica uit voort en dat is exact wat je op dit debuut te horen krijgt. Dat betekent in essentie dansmuziek, maar dan zonder het zweterige dat daar meestal komt bij kijken. Nee, dit is een plaat vol intieme dansmuziekjes, die klaar en duidelijk in traditie geworteld zijn, maar die alles met een zekere ingehoudenheid beleven. Noem het een beetje “dansmuziek voor zestigplussers”, maar dan met heel hedendaagse elementen er doorheen.

Als je wat jaren op de teller begint te krijgen, voel je nog wel de zin om te dansen, maar dat uitbundige, dat je er tegenaan gooit als twintiger, maakt plaats voor een wat meer geraffineerde en minder schreeuwerige aanpak. Zo klinken de twaalf nummers op deze plaat: op één nummer (“Radioskottis”) na, gaat het allemaal om traditionele Deense folkmuziekjes, die compleet heraangekleed worden met de middelen van vandaag. Dat houdt onder andere in, dat je naast viool, rommelpot, accordeon en mondharp, ook “laptop” tussen de gebruikte instrumenten ziet staan.

Bij oordeelkundig gebruik, zoals hier, levert dat bij momenten heel bijzondere klankkleuren op, die, in combinatie met vaak erg traditionele percussie, steevast bijzonder dansbaar uit de verf komen. Je hoeft maar naar “Svøpsker” of naar het koppel “Lejerdrengen/Engelsholm” te luisteren om te begrijpen wat ik bedoel. Dat je twee keer de stem van Mia Guldhammer zal tegenkomen is misschien geen toeval en het zegt wellicht iets meer over mij dan over VAEV. Die twee heren kunnen ook met iets donkers als “På snel” voor de dag komen, wat de plaat als geheel nog een tikkeltje sterker maakt, want gevarieerder. Bij het lange combo “Langt ud i skoven / Slängpolska fra Vridstad” maakt het hart van ondergetekende steevast een sprongetje, want dat zijn twee melodieën, die we ook hier bij ons al eens te horen krijgen. Waarmee trouwens nog maar eens bewezen wordt dat muziek een reiziger is, die zich door zee noch grens laat tegenhouden.

Dankzij platen als deze kun je als liefhebber meteen gerust zijn: alweer een pak oude melodieën worden hier aangekleed, zodat ze zonder problemen ook in de volgende decennia op straat kunnen komen, zonder beschimpt of bespot te worden om hun oubolligheid. Heerlijke, hedendaagse versie van heerlijke, traditionele folkmuziek !

(Dani Heyvaert)